“Van een verslaafde verwachten dat hij leert minderen in zijn gebruik, is net zoiets als van een goudvis verwachten dat hij in de woestijn gaat leven. Voor zo’n echte verslaafde geldt: one is too many, ten is not enough.”

Als Nederlander die ook nog eens woont in Amsterdam raak je gewend aan softdrugs zoals een Fransman aankijkt tegen wijn. Een jointje hoort bij het leven en jongeren starten met gebruik op dezelfde leeftijd dat alcohol in het spel komt. Op de middelbare school had ik klasgenootjes die ’s middags blowden met hun moeder en in die tijd was er – in ieder geval in de praktijk – geen leeftijdsgrens in coffeeshops. Op sommige schoolpleinen werden openlijk joints gedeeld, ook door docenten.

Ondanks de culturele acceptatie van hasj en wiet is inmiddels wel duidelijk dat het niet om een volstrekt onschuldig middel gaat. Psychosen, schizofrenie en – veel frequenter – geknakte ambities door de passiviteit die veelvuldig gebruik doorgaans met zich meebrengt. Door zorgvuldig doorfokken is de Nederlandse cannabis stukken krachtiger dan de oorspronkelijke plant en bovendien zou vaak sprake zijn van versnijding en/of verzwaring met mogelijkerwijs schadelijke stoffen. Waarschijnlijk zijn dus zowel de schadelijkheid als het verslavende vermogen ervan de laatste decennia fors gestegen, maar ondanks dat is het softe image nog goeddeels intact.

Zelf ben ik overigens een ‘stevige smoker’ en diverse oud-klasgenoten gebruiken de drugs nog dagelijks. Reden te meer om me er eens uitgebreider in te verdiepen, door lezing van het boekje ‘Stoppen met blowen’ (2010).

Het uiterst leesbare verhaal is opgesplitst in twee delen en is – Goddank – geen moraliserend pleidooi om het nog immer bestaande gedoogbeleid terug te draaien. Filosoof en ex-verslaafde Yoram Stein richt zich in het eerste deel primair op gebruikers door bepaalde mythen en gevaren die de drug omringen helder uiteen te zetten. Zonder overdreven academisch te zijn verwerkt de auteur veel interessante feiten in zijn boek, dat uiteraard ook persoonlijke anekdotes bevat.

Deel II ‘Je laatste joint’ is een soort zelfhulp-gids gebaseerd op de methode van Jellinek-therapeut Peter van Dalen, die het uiteindelijk lukte om Stein een uitweg uit de permanente roes te wijzen. Hoewel de auteur zelf aangeeft dat de Methode-van-Dalen voor jeugdige verslaafden waarschijnlijk niet erg geschikt is, denk ik wel dat het boek hun inzicht in de verslaving kan vergroten. Nuttig lijkt me bovendien het gehanteerde jargon – ‘robotten’,  ‘WAM’, primaire & secundaire trek – en het opdelen van het ontwenningsproces in fasen. Ook bij zijn metaforen zal de gemiddelde junk  zich een levendige voorstelling kunnen maken en bovenal verschaft het boek hoop, zonder blind te zijn voor valkuilen het afkicken ondermijnen.

Als kritiekpunt op het boek kan genoemd worden dat (p.28) ‘het gedoogbeleid gebaseerd is op de aanname dat cannabis onschadelijk is’, terwijl dat me incorrect lijkt. Softdrugs zag men als minder schadelijk en het primaire doel van beleid was de scheiding tussen de drugsmarkten, voor zover mij bekend. Daarnaast ziet Stein een verband tussen veelvuldig blowen en zaken als agressie en criminaliteit, terwijl die relatie me te complex lijkt voor dergelijke simplificaties. Toen tijdens het EK 12 jaar geleden diverse Belgische binnensteden werden afgebroken door zatte hooligans kregen Nederlandse coffeeshops tijdelijk een soort ‘onbeperkte terrasvergunning’, waardoor hier haast een Woodstock-achtige sfeer hing.

Ook haalt de auteur een kritische uitspraak aan uit 1996 van een Frans politicus die Nederland als narcostaat omschrijft. In die periode verkeerde Stein waarschijnlijk in dermate hoge sferen dat hij gans voorbij gaat aan de uitgebreide – en nimmer bestrafte – Parijse betrokkenheid bij de Rwandese genocide twee jaar eerder. Het gemoraliseer van de Fransen kunnen we de komende 50 jaar daarom met een gerust hart naast ons neerleggen, vind ik.

Ondanks deze kritiekpuntjes schreef Stein een zeer leesbaar en praktisch toepasbaar werkje, een ideaal cadeau voor blowers die geleefd worden door hun verslaving. In ieder geval gaat deze junk met frisse moed nog eens een poging wagen …

DF

Gerelateerd:

Waarom ik voor de wietpas ben

Argumenten voor legalisering cannabis/softdrugs

Tags:     Amsterdam   |   drugs / drank   |   ideologie   |   vrijheid