Aangezien ik mij inmiddels al weer ruim zes jaren begeef in moskeeën, jongerencentra en coffeeshops vol Marokkanen en Turken, weet ik inmiddels redelijk goed hoe het beleid in de praktijk werkt. Zo worden inkomenseisen eenvoudig omzeild via schijncontracten met bedrijfjes van familieleden en bestaat inmiddels alweer enige tijd de ‘België-route’, waar de bruidjes (op papier) enige tijd wonen alvorens ze zich hier nestelen in de warme dekens van de verzorgingsstaat. Enkele daagjes geleden besloot de rechtbank te Amsterdam dat zogeheten ‘importbruidjes’ niet verplicht een inburgeringsexamen in hun thuisland hoeven te halen, maar dat dit ook in Nederland mag. Volgens hoogleraar vreemdelingenrecht Anton van Kalmthout zullen hierdoor enkele duizenden bruiden de komende weken verblijfsvergunningen aanvragen.

Voor analfabeten zonder opleiding uit patriarchale culturen is er immers weinig anders te doen dan baren, zogen en verzorgen, onderwijl geterroriseerd door schoonmoeders die er een nieuw huisslaafje bij hebben. Hun eigen dochters zijn doorgaans natuurlijk onafhankelijker en meer geëmancipeerd door hun contacten en kennis van het land, dus bedanken zij in toenemende mate voor die ‘eer’.

Het valt me trouwens op dat de serieuzere moslims vaak trouwen met iemand uit Nederland, terwijl de junkies, werklozen en anderszins mislukten de voorkeur geven aan import. Zo’n maagdje uit de bergen trekt de status der losers toch weer ietsje omhoog, is de redenering binnen veel families van de wenig vooruitstrevende culturen die hier de laatste decennia wortel schoten.

Hun eigen dochters blijven vervolgens vaak ongetrouwd en rommelen met enige regelmaat wat aan met getrouwde heren, hoewel velen ook kiezen voor een achterneef uit een Rifdorp of Anatolië, huwelijken die veelal nauwelijks een half jaar duren. Daarna zijn de dames helaas wel ‘besmet’.

Dat bijvoorbeeld deze laatste opvatting volledig haaks staat op de verzen uit de Koran is voor het overgrote deel van de ‘moslims’ volstrekt irrelevant, de cultuur gaat immers voor en het geloof wordt er pas bijgehaald indien dat zo uitkomt. Winkelen in de Koran.

Als je Marokkanen aanspreekt op de achterlijkheid en hypocrisie van de positie van de vrouw in hun gemeenschappen krijg je als regel eerst de ontkenning en vervolgens een uiteenzetting van een bekende hadith. Vóór Mohammed begroeven de Arabieren hun dochters vaak levend en direct na hun geboorte, maar deze praktijk eindigde met de komst van de Islam aangezien God het de moslims verbood. Als je enig inzicht hebt in de situatie binnen de ‘oemma’ (gemeenschap der gelovigen) anno 2008 kan je je afvragen of levend begraven misschien niet minder wreed is.

DF

Tags:     huwelijk   |   integratie   |   islam   |   Marokko   |   migratie   |   vrijheid   |   vrouw