‘En een klap op je kont!’, was de zin waarmee mijn tante de metafoor completeerde, gezeten achter het stuur van de auto en tegelijkertijd zich vermakend om mijn beeldende omschrijving van het woord ‘aansturen’: alsof een manager of coördinator je als een kalf of zeug door een stal heen jaagt. Gelukkig lette ze goed op de weg, ondanks het plezier dat ze had, en kwamen zijzelf, mijn moeder, broertje en ik veilig aan op de begrafenis van de vriend van mijn oom.

De man was een vriendelijke gymleraar van ongeveer vijftig jaar oud, bezat niet alle bevoegdheden die tegenwoordig bij het docentenberoep horen en had dat min of meer verzwegen voor de directie. Naar verluid was hij wél behoorlijk populair bij de leerlingen en dat leidde tot enig morren bij enkele collega’s, die daarover geklaagd hadden bij de schoolleiding. In tranen verliet de goede man het daarop volgende functioneringsgesprek en anderhalf uur later bungelde hij aan het plafond in zijn huis.

Mijn tante beschrijft met enige regelmaat hoeveel last ze soms heeft binnen de school waar ze lesgeeft van allerlei bureaucratische types, ‘die niets toevoegen en alleen maar vergaderen’. De meesten hebben geen flauw benul van onderwijs – laat staan dat ze ooit zélf voor een klas stonden – en voor het overige kletsen ze over ‘targets’, didactiek en andere woorden die ze nauwelijks kunnen spellen. Toch menen ze een vrouw die al een kwart eeuw succesvol doceert te moeten lastigvallen met roosters en schema’s, en vooral ‘aansturen’, met hun theoretische achtergronden in schimmige managementstudies, communicatiewetenschappen en andere fopleidingen.

Het wordt hoog tijd dat de ‘werkvloer’ de macht herovert binnen de scholen, alvorens gedegen onderwijs definitief onmogelijk is gemaakt.

door David Francuneus

Tags:     bureaucraat   |   democratuur   |   ideologie   |   overlast   |   taal   |   terreur   |   verzet   |   vrijheid