Stel: U woont in Iran, bent progressief en (dus) voorstander van meer individuele vrijheid. Bepaalde onderdelen van het politieke systeem vindt u immoreel, inefficiënt en/of irrationeel. Indien u uw denkbeelden openlijk zou ventileren, geraakt u in conflict met de elite en haar dienaren.

De top van het systeem bestaat uit de moralistische Raad van Hoeders en schimmige zakelijke clans (‘bazari’) die achter de schermen de collectieve buit verdelen.

De belangen van de elite uiten zich in de acties van rechters, politie, geheime diensten, ‘islamitische’ knokploegen en het openbaar ministerie.

Deze organisaties zijn gerechtigd politieke tegenstanders zoals u aan te klagen wegens ‘misdaden tegen God‘, onteigenen, opsluiten, mishandelen en -zelfs- doden. Iran is dus bananenrepubliek of dictatuur.

Op het eerste gezicht bestaat hier een fundamenteel andere situatie. Nederland is een democratische rechtsstaat met een constitutionele monarchie.

Toch functioneren hier, zij het op een ander niveau, dezelfde mechanismen en belangengroepen. Denk bijvoorbeeld aan de agressieve behandeling die Janmaat en de zijnen tot voor kort ten deel viel.

Bovengronds werden zijn Centrumdemocraten belaagd door het openbaar ministerie, de rechterlijke macht (‘vol = vol’), politie, media en politieke tegenstanders; ondergronds waren er infiltraties van geheime diensten en de (door ‘het systeem’ gedoogde of zelfs aangemoedigde) gewelddadige aanslagen door linkse actiegroepen (AFA, KAFKA, ANTIFA) op bijeenkomsten en demonstraties van extreemrechts.

Waarom deze onderdrukking van een ongevaarlijke splinter die geleid werd door een dubieuze lichtgewicht?

De linkse ‘idealisten’ beschouwen ook de stroming waar ik mijzelf toe reken, het libertarisme, als ‘rechts-extremistisch in een anarchistisch jasje’ (bron: AFA-website). Leden van deze actiegroepen worden vaak gedoogd in kraakpanden, gesubsidieerd door politieke partijen en hun handlangers binnen de staat, kunnen relatief straffeloos andersdenkenden molesteren, publieke propaganda verspreiden en politiek andersdenkenden, proefdiercentra, wildrestaurants, bontwinkels en boerderijen terroriseren.

Een van de rechters in het proces tegen Volkert van der Graaf was vroeger een prominent lid van zo’n deels in de onderwereld opererend netwerk. En hij is zeker niet de enige, noch is dit een puur Nederlands verschijnsel. Een en ander staat beschreven in het boek “Econostra, het netwerk achter Volkert van der Graaf” (Peter Siebelt, 2003).

In Nederland is ‘links’ verworden tot spreekbuis van een parasitair, bureaucratisch en oerconservatief systeem ter consolidatie van ‘verworven rechten’, gefinancierd uit gedwongen belastingheffing en geldschepping (alias legale valsmunterij). Individuele rechten, vrijheden en belangen worden geofferd aan de rechten, vrijheden en belangen van de abstracte ‘gemeenschap’.

Echter, in de praktijk blijken vooral de vertegenwoordigers van de gemeenschap en de schimmige zakelijke belangen die daarachter schuilgaan en met wie zij intensief en in het geniep dealen, te profiteren van de herverdeling (collusie).

Banken, bouwondernemingen, bureaucratieën, quango’s, topzware NGO’s en andere geprivilegieerde en beschermde (semi) monopolies voeden zich met de belastingbuit, waarbij de verhouding tussen prijs en kwaliteit doorgaans ver te zoeken is.

Dit onrechtvaardige stelsel van onvrijheid, heimelijke bevoorrechting en verspilling behoeft uiteraard legitimering door ‘wetenschappers’, intellectuelen en vele andere staatsdienaren die de grenzen van het debat en de legitimiteit van argumenten bepalen. Mochten zij hun tegenstanders niet kunnen overreden van de juistheid van hun visie en besluiten andersdenkenden toch tot het organiseren van demonstraties of bijeenkomsten voor het uitzetten van uitgeprocedeerde asielzoekers of het recht op het dragen van hondenbont, dan komen de ‘idealisten’ u graag met enig geweld op andere gedachten brengen. In Nederland verenigen actiegroepen en knokploegen zich doorgaans rond mensenrechten voor niet-Nederlanders of het milieu. Achter beide thema’s gaan reusachtige subsidie-industrieën schuil waar, bij toeval, veel actievoerders en hun geestverwanten in de hogere regionen van het systeem een heel aardige boterham verdienen. De knokploegen vertonen een opmerkelijke gelijkenis met de paramilitaire ‘irregulieren’, waar Derde Wereldregimes vaak gebruik van maken. Over deze ‘schurken tegen de macht aan’ schreven Alonso en Steketee dat

“de regering de ogen sluit voor de misdaden op haar grondgebied. Sterker nog, ze plukt er de vruchten van. Enerzijds kan het centrale gezag de gewelddadige expertise van ongeregelde troepen goed gebruiken in de strijd tegen opstandelingen of guerrillabewegingen. Anderzijds kan de regering zich voor de buitenwacht distantiëren van deze zogenaamd oncontroleerbare groeperingen en hun wandaden” (NRC/20-11-1999).

De milde poldervariant op dit verschijnsel die wij hier te lande kennen, kwam op 18 december 2003 een lezing verstoren van de 62 jarige Adriana Stuijt.

Lange tijd streed zij, onder het juk van het Apartheidsregime, voor persvrijheid en democratie.

Tegenwoordig richt zij haar aandacht op de moorden op (vooral blanke) boeren in Zuid-Afrika.

Voorafgaand aan de lezing werd er agressief gefolderd door jongeren van de ‘Anti Fascistische Actie Amsterdam’ (AFA). Het groepje werd geleid door ene ‘boze’ Koos Borghouts.

Deze dikke en al wat oudere politicus en activist (Amsterdam Anders/De Grüne) deed nadat hij betrapt was op liegen verwoede doch vergeefse pogingen een vechtpartij met bezoekers van de lezing uit te lokken.

Was dat om de politie, die tien minuten later aanbelde bij het gebouw waar de bijeenkomst was en waar ik woon, een excuus voor ingrijpen te verschaffen? De agenten wilden in ieder geval niet vertellen wie ze had gebeld. Waren de zwaailichten van het arrestatiebusje op de stoep nodig voor het criminaliseren van onze ‘extreemrechtse’ libertarische organisatie?

Veel bewoners van het gebouw waar ik woon zijn in ieder geval behoorlijk geschrokken, zodat nieuwe bijeenkomsten elders moeten plaatsvinden. Gefeliciteerd!

– folder AFA -

Het verstoren van bijeenkomsten van politieke tegenstanders, het ‘via de straat’ inperken van andermans recht op vrije meningsuiting en vrije vergadering: in de geschiedenisboeken uit mijn middelbare schooltijd werden zulke methoden geassocieerd met Hitlers ‘Sturmabteilung’ (SA) en andere fascistische knokploegen. De historische werkelijkheid is omgedraaid voor en geofferd aan het dogma, waarachter de subsidiestromen rijkelijk vloeien. De hedendaagse ‘Untermensch’ of jood is de ‘onderbuikburger’ die ‘aan de borreltafel’ legitieme vragen stelt over de massale verspilling van gemeenschapsgeld door een verkwistende, corrupte, decadente en vadsige bureaucratie. White trash.

De ‘anarchist’ en AFA-sympathisant die ik in het Amsterdamse kraakpand Vrankrijk enige dagen na de lezing feliciteerde met zijn antifascistische overwinning en bij wie ik AFA prees om haar gedegen studie naar en grondige kennis van het fascisme, vond het echter geen vlijende vergelijking.

En toch is het waar. Net zoals de twintigjarige ‘oorlogsveteranen’ Mugabes belangen in Zimbabwe beschermen, zonder officieel voor hem te werken, zo functioneren ook de  na-Oorlogse Verzetsstrijders en twintigjarige milieuactivisten als een door de staat gesponsorde, semi-legale beschermingswal rond de subsidiesector, zeg maar de staat zélf.

Het getuigt mijns inziens dan ook van enige ironie dat deze ‘antifascistische anarchisten’ er straatmethoden op na houden om de belangen van de grote staat te verdedigen.

Ontneemt de vette subsidiekluif de schoothondjes van Napoleons Dierenboerderij-regime het zicht op de historische en politieke realiteit?

DF

(eerder geplaatst op www.meervrijheid.nl en ingekort in Juncto, maart 2004)

Tags:     censuur   |   democratuur   |   hypocriet   |   ideologie   |   Iran   |   meningsuiting   |   propaganda   |   terreur   |   vrijheid