In het artikel ‘reacties op verhoormethode Maikel “onnozel”’, uitten diverse deskundigen kritiek op mensen die hun twijfels ventileerden over de verhoren waaraan rechercheurs de elfjarige Maikel blootstelden.

Hoogleraar rechtspsychologie Wagenaar stelt dat “de ervaring leert dat mensen die een misdaad aangeven, vaak niet de waarheid spreken. Zij moeten kritisch worden ondervraagd. (…) Veel beschuldigingen van misbruik zijn onjuist. Als je dat in de praktijk hebt ervaren, wordt je beroepshouding ten opzichte van die lieve kinderen wel iets anders. (…) Het rechtssysteem is in eerste instantie opgezet om verdachten te beschermen.” (de Volkskrant, 22 september 2005)

De houding van Wagenaar lijkt op het ‘neerschieten van de boodschapper’, vooral daar waar het die ‘lieve’ (maar notoir onbetrouwbare) kindertjes betreft. Omdat het rechtssysteem verdachten moet beschermen, vindt Wagenaar het logisch dat het slachtoffer hard aangepakt wordt.

Tenslotte verdedigt hij zijn collega Bullens door te stellen dat “de verklaring van een kind vaak het enige is dat je hebt.”

Nou wil in dit specifieke geval – waarop de kritiek zich juist richtte – dat er náást Maikels verklaringen ook nog het levenloze lichaam van de jonge Nienke was, met daarop de sporen van de aanvankelijke verdachte en veroordeelde Cees B. noch die van Maikel.

DF

Tags:     kind   |   moord   |   verkrachting