Afgelopen januari zijn twee tienermeisjes op het Tahrir-plein in Caïro met messen verkracht, anderen werden naakt gestript en op de motorkappen van auto’s gebonden, rondgereden en gefilmd.

Toen vorig jaar de 16-jarige Eman Mostafa haar aanrander bespuwde schoot hij haar zelfs zonder pardon dood. Een week later arresteerden agenten de dader Ramadan Nasser Salem, die zich ‘verweerde’ door de aanranding te ontkennen. Ook zei hij dat zijn pistool per ongeluk afging en dat hij dacht haar niet geraakt te hebben.

“Een voorbijganger zei dat ik een muur trof, waarna het meisje van schrik op de grond viel. Ik wilde haar niet doden.”

Dit extreme geweld vormt slechts het topje van een ijsberg die bestaat uit massale aanrandingen en groepsverkrachtingen waaronder Egyptische vrouwen en meisjes gebukt gaan, tijdens demonstraties zo’n vijf per dag. En dit betreft slechts hetgeen gemeld wordt, wat in schaamteculturen vaak achterwege blijft.

Sinds de protesten tegen voormalig president Moebarak groeide de aandacht voor dergelijk geweld, dat doorging tijdens demonstraties tegen de fundamentalisten van Morsi en nu bij betogingen tegen de militaire dictatuur.

Klaarblijkelijk gaat het niet om van hogerhand georganiseerde groepen maar liggen er diepere culturele wortels aan ten grondslag. Ook beperkt het seksuele geweld zich bepaald niet tot demonstraties, maar ook tijdens popconcerten en elders is het min of meer normaal in dit islamitische land.

“Seksueel geweld is sinds lang een probleem in Egypte”, zegt vrouwenrechten-activist Amal Elmohandes.

“Al tijdens het Suikerfeest van 2006 waren er aanvallen in metrostations en bij bioscopen.”

Uit onderzoek blijkt dat ruim 99% van de Egyptische vrouwen last heeft van seksuele intimidatie en 96,5% ook van aanrandingen.

Niet alleen heeft dit geweld diepe wortels in de samenleving, ook de terminologie die men ervoor gebruikt bagatelliseert dergelijk gedrag.

Zo gebruikt men voor aanranding pas sinds een jaar of tien het correcte woord “taharush”, terwijl men eerder nog sprak over ‘flirten’ (‘mo’aksa’). Volgens activiste Mariam Kirollos dragen dergelijke eufemismen bij aan een cultuur waarin het slachtoffer de schuld krijgt, alsof de vrouwen eraan medeplichtig zijn.

Aangezien huiselijk geweld en verkrachting binnen het huwelijk in Egypte niet strafbaar zijn, lijkt het onwaarschijnlijk dat de mentaliteit op straat snel zal veranderen.

Pogingen tot aanpassing van de wet strandden in het afzetten van Moebarak en later de militaire coup. Seksuele intimidatie komt zelfs niet voor in het Egyptisch recht, en verkrachting met handen en voorwerpen ziet het slechts als ‘een aanval’.

Verder bekrachtigt het onderwijs de traditionele rolpatronen, zodat mannen macht denken te hebben over vrouwen ‘die worden gedehumaniseerd’.

Aangezien ook de politie en militairen zich bezondigen aan seksueel geweld, waaronder gedwongen ‘maagdelijkheidstesten‘, durven veel aangerande vrouwen nauwelijks een politiebureau te betreden.

Politici schuiven het probleem sinds lang voor zich uit of – zoals de salafistische politicus Adel Afifi – leggen de verantwoordelijkheid “voor 100% bij de vrouw.”

Vooralsnog zijn meisjes en vrouwen aangewezen op de steun van bescherm-groepen als OpAntiSh met hun campagnes als ‘Harassmap‘. Woordvoerder Enjy Ghozlan zegt dat het geweld niet door mag gaan “in het belang van vrouwen en dat van het land zelf”.

DF

Gerelateerd

‘Gruwelijk geweld tegen lesbiennes Zuid-Afrika‘

‘Egyptenaar huurt 12 man om verloofde te verkrachten’

‘Libanon: verkrachting binnen huwelijk nu ‘overtreding’‘

‘Marokko: video zelfmoordpoging uitgehuwelijkt meisje‘

‘De Rode Brigade: vrouwen tegen seksueel geweld India‘

Tags:     Arabische Lente   |   Egypte   |   horror   |   kind   |   verkrachting   |   vrijheid   |   vrouw   |   wapen