Terwijl ik door de stad fiets, zie ik dat ik over ongeveer 15 meter moet afslaan naar links. Ik kijk om en bespeur op zo’n 12 meter achter me in de straat een fietser die er niet overdreven sportief uitziet. Luttele seconden later maak ik aanstalten om af te slaan en kijk voor de vorm toch nog even achterom. Zoef. Een schim passeert me met circa 30 kilometer per uur. Dat was dus een e-biker.

De opmars van de elektrische fiets in Amsterdam maakt fietsen op niet-gemotoriseerde rijwielen in toenemende mate tot een hachelijke onderneming. Het voornaamste probleem zit ‘m natuurlijk in de verhouding snelheid-geluid. Een e-bike rijdt vrijwel geruisloos 25 tot 45 kilometer per uur. Dat is andere koek dan de gemiddeld 12 kilometer per uur die je in de stad op een regulier fietsje haalt.

Bovendien wordt de technologie steeds subtieler weggemoffeld in de e-bikes, waardoor je ze in de dagelijkse verkeerschaos maar moeilijk herkent.

Parool, 8 oktober 2019

Dat de e-bike uitkomst biedt voor mensen die werken in Amsterdam terwijl ze wonen in bijvoorbeeld Uithoorn of Haarlem, begrijp ik goed. Het zou de verkeersveiligheid hier echter sterk bevorderen als gebruikers van dit stukje innovatie hun e-karos voortaan voorzien van een oudere uitvinding, die bovendien de tand des tijds heeft doorstaan, namelijk de koebel.

DF

Tags:     Amsterdam