“The animals are not central here, but humans are”, verklaart de rondleidende directeur Shay gistermiddag aan het begin van een uitgebreide wandeling door de Jeruzalemse dierentuin. Sinds 1940 heeft de stad er een, maar na 1991 verhuisde hij naar een nieuwe en veel grotere locatie en nog steeds zijn er uitbreidingen. Het prachtig gelegen gebied wordt massaal bezocht door christenen, joden en moslims uit de stad en individuen uit al deze groepen werken er ook.

Jeruzalem kende natuurlijk zeer explosieve tijden rondom religieuze, historische en nationalistische vraagstukken, maar de dierentuin lijkt toch een voorzichtige brug te slaan tussen de verschillende bevolkingsgroepen.

Het is onvermijdelijk dat gevoelige zaken zoals de evolutieleer met zorg worden gemeden maar na veel gesteggel heeft de tuin inmiddels wel enkele pecari’s, die met opzet geen ‘wilde zwijnen’ genoemd mogen worden. Tamme, gedomesticeerde varkens zijn natuurlijk hoe dan ook onbespreekbaar voor de vertegenwoordigers van enkele religieuze gemeenschappen.

Ik vind het opvallend hoe vaak fundamentalisten van de verschillende stromingen elkaar kunnen vinden in zulk soort futiliteiten, maar de beestjes knorren er inmiddels vrolijk rond en planten zich zelfs sneller voort dan het ‘holy scum’ dat de stad al zo lang in een wurggreep houdt…

DF

(in Revu nr. 40, 29/9/2009)

Tags:     brief   |   islam   |   Israël   |   natuur   |   taal   |   vrijheid