De realistische mini-comic ’Clean House’ schetst de laatste minuten uit het leven van ene ‘Alphonse Capriccio’, voormalig lid van de Italiaanse maffia. De man sloot na zijn arrestatie een deal met de FBI.

Na het verlinken van zijn bazen duikt hij onder met behulp van agent Turro in het programma voor beschermde getuigen. De strip start overigens pas als de ‘rat’ thuiskomt van een middagje winkelen.

Hij treft bij het openen van de voordeur zijn herdershond in een plas bloed en een kogelgat in het hoofd. Zijn vrouw Marie ligt iets verderop met doorgesneden keel op de keukentafel.

Alphonse  rent nu in blinde paniek de trap op om zijn zoon en dochter te zoeken, maar halverwege stuit hij onverwacht op Turro. Deze verzekert hem dat de Italianen er niets mee te maken hebben.

Het lijk van zijn zoon vindt Alphonse boven in de gang, waar Turro zich bij hem voegt. Om onduidelijke redenen begint deze te verhalen over de invloed van de Russische mafia en haar methoden:

“They’ve made some serious connections here in the U.S. They’re fucking animals too, not like you wiseguys were, with your codes of silence an’ that honor bullshit. You guys had style! These guys, they’d whore out their own mothers for a buck, then throw ‘em off a bridge for complainin’ their pussies got sore.”

Samen wandelen ze verder door het huis terwijl de kalme Turro inpraat op de man die net ontdekte dat twee-derde van zijn gezin uitgeroeid is. De agent leidt Alphonse nu de slaapkamer van ‘t dochtertje binnen. Onder bebloede dekens en knuffelberen steekt nog een voetje uit.

“This here is Nikolai Volkoff”, zegt Turro ter introductie van de kale man die naast het bed staat en een sigaret opsteekt.

“? … KGB?”, stamelt Alphonse in shock, doodsangst of – waarschijnlijk – beide.

“KGB? Me? Now that, Turro, that’s funny joke!” zegt de ijskoude Volkoff, die volgens Turro ‘zelfs dingen weet waarvan de FBI nog niet weet of ze die informatie überhaupt wíl hebben’: “he’s a Goddamn treasure trove of illegal activity, just like you were…”

Dit alles en meer in nauwelijks acht pagina’s door Brian Azzarello en Tim Bradstreet*.

Stripboeken, internet & films

Een kleine tien jaar geleden schonk ik mijn laatste televisie weg en via internet volg ik nog slechts series als Southpark, Dexter en het wat nieuwere ‘Game of thrones’. Al vrij snel na de opkomst van Liveleak, Dumpert en dergelijke websites verloor ik bovendien mijn interesse in het medium film goeddeels. Dit realiseerde ik me voor het eerst toen ik eens stuitte op een Youtube-filmpje dat – als ik het me goed herinner – was geript van een nieuwszender uit Colombia.

De toevallig opgenomen cctv-beelden toonden twee mannen op wie op klaarlichte dag een derde afloopt. Vanaf een meter of drie begint deze met zijn pistool een van de twee te doorzeven met kogels en terwijl het slachtoffer valt, vlucht zijn gesprekspartner. Hierop werpt de aanvaller zijn wapen weg, tovert een tweede tevoorschijn en lost nog diverse schoten op het bewegingloze lichaam alvorens uit beeld te verdwijnen.

Toen het filmpje stopte werd ik me ervan bewust dat zulk realisme welhaast niet na te bootsen is door regisseurs in bioscoopzalen, ook al zal onder andere toekomstige 3D-technologie hierin ongetwijfeld nog verandering brengen.

Dat de rauwe werkelijkheid soms op z’n minst kon wedijveren met zelfs de meest bizarre hersenspinselen van creatievelingen was me overigens al opgevallen in 1991, toen Silence of the lambs haast bekend stond als ‘film voor alle leeftijden’ in vergelijking met de ijzingwekkende details die in datzelfde jaar aan het licht kwamen na arrestatie van de kannibalistische lustmoordenaar Jeffrey Dahmer.

Niet alleen voor wat betreft gruwelen maar ook qua humor vind ik de realiteit trouwens vaak superieur aan het bedachte. Als u mij niet serieus neemt in deze, zoek dan binnen Youtube eens op ‘get the picture allochtoon’ of – een van mijn favorieten – ‘tv lizard attack’. De combinatie van spontane verwarring, leedvermaak en schaamte kan ongeëvenaard grappige situaties opleveren.

Toch bestaat er geen enkel medium dat zich naar mijn mening wat betreft realisme kan meten met stripboeken.

Zelfs in de beste films ken ik altijd wel momenten waarop ik denk: ‘en nu krijgt die of die een aanwijzing’, of klopt er iets niet qua belichting of karakters, terwijl ik de bedenker en tekenaar in de strip nooit bemerk. Dit geldt voor uiteenlopende series als Transmetropolitan, Nikolai Dante, Hitman, Nikopol, Watchmen, Preacher of de ‘Boeken der invasies‘.

DF

* Deze mini-strip is onderdeel van de door een veelheid aan bedenkers en tekenaars geproduceerde bundel ‘Gangland‘, waarvan hier een korte ‘fanfilm’.

(oorspronkelijke versie op deReaguurder.nl)

Tags:     bendes   |   humor   |   moord   |   stripboek   |   USA