“Maar David, dat kan toch eigenlijk helemaal niet?”

Lichtelijk verbaasd staar ik tijdens een bijles economie in een tweetal nauwelijks 17 lentes jonge ogen, terwijl mijn “volwassenen-logica” op het punt staat de opmerking van de HAVO eindexamenkandidate te negeren. Totdat ik plots haar redenering denk te begrijpen en de nederigheid in me voel opwellen.

“Nee, inderdaad zijn minimum- en maximumprijzen iets ‘raars’, economisch gezien”, bevestig ik haar.

“Ja, vind ik ook”, zegt ze, “want in feite worden mensen zo gedwongen om producten te kopen voor prijzen die ze te hoog vinden, of te produceren onder de prijs die consumenten ervoor over hebben.”

“Inderdaad”, meen ik nog toe te moeten voegen, “en dwang past eigenlijk niet binnen het idee van economie, waar een vrijwillige uitwisseling van schaarse middelen de basis van de transacties is, maar bijvoorbeeld eerder bij afpersing.”

Met deze uiteenzetting geraken we opnieuw tot elkander en ik realiseer me weer eens hoe verfrissend het is om te leren van een kind.

~ sticker, Riga ~

Zo’n onbevangen ziel wier brein nog niet verpest is door de mee-eters logica van het in wetten vastgelegde socialisme dat onze educatieve, juridische, economische en culturele stelsels al veel te lang heeft kunnen infecteren.

“Ik ben bijzonder blij dat je me dit (opnieuw?) laat snappen”, besluit ik.

DF

- voor een oefening, klik hier -

Tags:     afpersing   |   democratuur   |   kind   |   vrijheid